Janusz Cegiełła działał w warszawskim Teatrze Wielkim w jego najlepszych czasach Bohdana Wodiczki. Dyrektorował muzyce w Radiu i Telewizji, tworzył kilkadziesiąt programĂłw, ktĂłre zapewniły mu niesłychaną popularność. Ich wartość polegała nie tylko na tym, że w sposĂłb ogromnie atrakcyjny uczyły muzyki, ale ukazywały ją w szerokiej panoramie obyczajĂłw, stylu życia, kostiumĂłw, tańcĂłw, instrumentĂłw i najdrobniejszych, zapadających w pamięć odbiorcy szczegĂłłach. Ściągało to do telewizorĂłw miliony ludzi. To był sukces większy od przesławnej "Kobry".
Zdzisław Sierpiński

Bogusław Kaczyński był uosobieniem elegancji, kulturalnym, uśmiechniętym panem od sztuki wysokiej, kolorową gwiazdą zgrzebnej telewizji czasĂłw PRL-u. W socjalistycznym kraju był na tyle "arystokratyczny", na ile to było możliwe, a po nadejściu III RP świetnie odnalazł się w rzeczywistości kapitalistycznej. Udało mu się rĂłwnież dlatego, że w swoich programach telewizyjnych i tekstach trzymał się operowego, muzycznego, literackiego i filmowego kanonu. Pod tym względem był konserwatystą. Uchodził wprawdzie za wielkiego oryginała, ale za wszelką cenę chciał utrzymać miłość widzĂłw i słuchaczy. Zależnie od epoki szczycił się spotkaniami to z Marią Callas, to z Janem Pawłem II.

Marzył o sławie pianisty, ale to mu nie wyszło. Był szefem festiwali w Łańcucie i Krynicy. Pragnął kierować Teatrem Wielkim w Warszawie, dostał mu się Teatr Roma. Mimo że pozbawiony dorobku naukowego, został prorektorem na warszawskiej Akademii Muzycznej. To, co homoseksualne, zamknął w głębokiej szafie. Był mistrzem autokreacji. Dokładnie rozpisał swoją biografię w wywiadach i książkach - korzystając ze schematu "od pucybuta do milionera". Podszywał się pod szlachectwo. Nawet gdy opisywał jakieś trudności, to zawsze wychodził z nich zwycięsko. I nigdy nie przyznawał się do błędu.

Tym razem jednak życia Bogusława Kaczyńskiego nie opowiada on sam. Zasłonę jego anegdot, mistyfikacji i zupełnych zmyśleń przenika Bartosz Żurawiecki - krytyk filmowy i pisarz, autor powieści "Trzech panĂłw w łĂłżku, nie licząc kota", "Ja, czyli 66 moich miłości", "Nieobecni" i "Do Lolelaj. Gejowska utopia", reportaży "Festiwale wyklęte" i "Ojczyzna moralnie czysta", a także wspĂłłautor książek "Homofobia po polsku" i "Ludzie nie ideologia".